Famagusta - Επεισόδιο 24: Οριστικό τέλος και λύτρωση
Στο σήμερα, η Ιφιγένεια κοιτάζει τον Παύλο στα μάτια, σχεδόν διστακτικά. «Παύλο… είμαι έγκυος» του λέει με έναν τόνο που ταλαντεύεται ανάμεσα στη χαρά και την ανησυχία. Εκείνος μένει σιωπηλός για μια στιγμή, λες και η είδηση προσπαθεί να βρει τη θέση της μέσα του. Έπειτα, ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του, παρά τον πόνο που έχει γίνει μόνιμη σκιά του. «Ένα παιδί, Ιφιγένεια… Αυτό δεν είναι απλά μια είδηση. Είναι ένα θαύμα».
Η κουβέντα τους γεμίζει το δωμάτιο με μια αίσθηση ελπίδας που σπάνια τους επισκέπτεται τελευταία. Εκείνη δείχνει διστακτική, σχεδόν έτοιμη να πάρει πίσω την απόφασή της, όμως ο Παύλος πιάνει τα χέρια της και την κοιτάζει σοβαρά. «Θα το κρατήσουμε» λέει σταθερά. «Κι εγώ θα κάνω τα πάντα για να είμαι εδώ, για σένα και για το παιδί μας». Η φωνή του είναι σίγουρη, παρά την αδυναμία που τον καταβάλλει καθημερινά.
Η είδηση αυτή μοιάζει να ανάβει μια φλόγα μέσα του. Οι σκέψεις για την υγεία του, που τον καταδυνάστευαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, υποχωρούν μπροστά σε αυτό το νέο κεφάλαιο που ανοίγεται. Η Ιφιγένεια, βλέποντας τον να βρίσκει ξανά νόημα, νιώθει δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια της. Σφίγγει τα χέρια του δικούς της και οι δυο τους μοιράζονται μια σιωπηλή υπόσχεση. «Θα τα καταφέρουμε» ψιθυρίζει εκείνη και για πρώτη φορά μετά από καιρό, το πιστεύουν και οι δύο.
Ο Γιώργος στέκεται απέναντι στη Σιμώνη με βλέμμα σκληρό, γεμάτο αποφασιστικότητα. Τα λόγια του πέφτουν σαν μαχαιριές. «Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Είσαι νεκρή για μένα» της λέει με ψυχρή και απόλυτη φωνή. Η Σιμώνη προσπαθεί να πει κάτι, αλλά εκείνος την κόβει απότομα. «Μείνε μακριά από εμένα και τα παιδιά μου. Αν έχεις έστω λίγη αξιοπρέπεια, δεν θα τολμήσεις να πλησιάσεις ξανά την οικογένειά μου!» Η σιωπή που ακολουθεί είναι βαριά, γεμάτη ένταση. Η Σιμώνη τον κοιτάζει και ξέρει πως δεν υπάρχει πια γυρισμός.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, αποφασίζει να γυρίσει σελίδα. Σφίγγει τα δόντια και με μια βαριά βαλίτσα στο χέρι, επιβιβάζεται στο αεροπλάνο για την Κύπρο. Η απόφαση να μετακομίσει οριστικά εκεί και να βρεθεί κοντά στον Μάικλ είναι πια μονόδρομος. Καθώς το αεροπλάνο απογειώνεται, αφήνει πίσω της την πόλη που κάποτε της έδωσε ελπίδες και χαρές, αλλά τώρα της μοιάζει ξένη, σχεδόν εχθρική. «Δεν υπάρχει τίποτα για μένα εδώ πια» ψιθυρίζει, κοιτάζοντας από το παράθυρο.
Την ίδια στιγμή, στην Κύπρο, ο Μάικλ στέκεται πίσω από την κάμερά του. Η τελευταία μαρτυρία για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει τον καθηλώνει. Ο Λάζαρος, ένας άντρας με φωνή βραχνή από τον πόνο, περιγράφει τη φρικτή στιγμή που είδε τον καλύτερό του φίλο να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του, κατά την τουρκική εισβολή του 1974. «Ήταν δίπλα μου. Ένα λεπτό γελούσαμε και το επόμενο… δεν υπήρχε πια» λέει ο Λάζαρος, με τη φωνή του να ραγίζει. Η κάμερα του Μάικλ καταγράφει τα πάντα: τη μορφή του άντρα, το τρεμάμενο χέρι που σκουπίζει τα δάκρυά του, την σιωπή που ακολουθεί τη μαρτυρία του.
Ο Μάικλ, σύμφωνα με το περιοδικό Τηλέραμα, νιώθει ένα κύμα συναισθημάτων να τον πνίγει. Το πρόσωπό του παραμένει σοβαρό, αλλά μέσα του στροβιλίζεται από την ένταση όσων μόλις άκουσε. «Αυτό δεν είναι απλά μια ιστορία» σκέφτεται. «Είναι ένα κομμάτι από την ψυχή του». Παρά το βάρος της στιγμής, παίρνει μια βαθιά ανάσα και συνεχίζει τη δουλειά του, ξέροντας πως αυτές οι αφηγήσεις πρέπει να ακουστούν.
Ο Μάικλ αρχίζει να χτίζει μια βαθύτερη σχέση με τον Αντρέα και τη Χριστίνα, δύο ανθρώπους που, χωρίς να το καταλάβει, έχουν γίνει στήριγμα στη ζωή του. Οι συζητήσεις τους γίνονται πιο προσωπικές, γεμάτες από μικρές εξομολογήσεις και στιγμές ειλικρίνειας.
Ένα βράδυ, ο Αντρέας τον πλησιάζει με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και λέει: «Ξέρεις Μάικλ, ίσως έφτασε η στιγμή να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε βαραίνει. Όχι για τους άλλους, αλλά για σένα». Αυτή η φράση φαίνεται να καρφώνεται στο μυαλό του και η σκέψη της Σοφίας, της γυναίκας που στάθηκε μάνα για εκείνον, επιστρέφει σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης. Ήταν δίκαιος μαζί της; Ή μήπως η σκληρότητά του την έχει πληγώσει περισσότερο απ’ όσο τολμά να παραδεχτεί;
Την επόμενη μέρα, αποφασίζει να κάνει το πρώτο βήμα. Παίρνει το τηλέφωνο και σχηματίζει τον αριθμό της Σοφίας. Η φωνή της στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ήρεμη, αλλά λίγο σφιγμένη. «Μάικλ; Δεν περίμενα να ακούσω τη φωνή σου». Εκείνος κάνει μια παύση, μαζεύοντας όσο θάρρος έχει. «Πρέπει να μιλήσουμε, Σοφία. Για όλα». Η κουβέντα τους δεν είναι εύκολη, αλλά ο Μάικλ ξέρει πως ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί με το παρελθόν του.
Την ίδια στιγμή, η Ιφιγένεια ανοίγει το κινητό της και βλέπει το μήνυμα του Παύλου. Το διαβάζει αργά και κάθε λέξη μοιάζει να σφίγγει την καρδιά της. «Ιφιγένεια, πήρα τις αποφάσεις μου. Ξέρω πως μπορεί να μην τις καταλάβεις, αλλά νιώθω πως δεν έχω άλλο δρόμο». Η σκέψη της πηγαίνει κατευθείαν στο παιδί τους, στο μέλλον που ονειρεύτηκαν μαζί. Τον καλεί, αλλά το τηλέφωνο είναι κλειστό. «Τι εννοεί; Τι αποφάσεις;» αναρωτιέται και η ανησυχία την κυριεύει. Κάθε σενάριο περνάει από το μυαλό της, αλλά η αλήθεια είναι πως μόνο ο Παύλος μπορεί να την καθησυχάσει.
Καθώς πλησιάζει το μεγάλο φινάλε της σειράς «Famagusta», οι ήρωες βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή. Καλούνται να κλείσουν πληγές που παραμένουν ανοιχτές για χρόνια, να κάνουν επιλογές που θα καθορίσουν τη ζωή τους και να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους.
0 Σχόλια